[Dumnezeu – s-a spus – e ceea ce fiecare stie sa faca cu propria sa singuratate.]

Pana nu demult, am trait o viata cu capul in jos, cu lucruri pe dos. Ma sperie tinerii care se vad si se vor, prea devreme, intr-o familie a lor. Cand ar trebui sa se cunoasca, sa descopere ce e in lume si ce e in ei, se imagineaza asezati.

Asezarea e buna. Eu ma intrebam ce oferi celuilalt intr-un cuplu sau ce am eu sa dau cuiva. Raspunsul inevitabil si cel mai simplu e ca ma dau pe mine. Si primesc o viata dupa cum sunt eu.

Am gasit dimineata intr-un articol citatul de mai sus legat de singuratate. Nu stiu daca asta e Dumnezeu, dar noi suntem clar ce stim sa facem cu singuratatea proprie. Si prin testul asta trecem toti. Daca nu vrem sa il dam mai devreme, il dam mai tarziu. Cateodata, chiar obositor de tarziu…