Parul tau e mai decolorat de soare,
regina mea de negru si de sare.
Tarmul s-a rupt de mare si te-a urmat
ca o umbra, ca un sarpe dezarmat.
Trec fantome-ale verii in declin,
corabiile sufletului meu marin.
Si viata mea se ilumineaza,
sub ochiul tau verde la amiaza,
cenusiu ca pamantul la amurg.
Oho, alerg si salt si curg.
Mai lasa-ma un minut.
Mai lasa-ma o secundă.
Mai lasa-ma o frunza, un fir de nisip.
Mai lasa-ma o briza, o unda.
Mai lasa-ma un anotimp, un an, un timp.
(de Nichita Stanescu)
17/11/2011 at 10:37 am
Frumos.Trebuie sa mai citesc si eu niste poezie a trecut o vreme.
17/11/2011 at 1:00 pm
Eu postez cate una in fiecare duminica, asa ca te mai astept 🙂