Ea s-a oprit pe trotuarul de peste drum. Eu stau in casa, la masa de langa geam.

Amandoua luam o pauza, ea din plimbat, eu din lucrat.

S-a pus cu spatele la un perete si cu fata la soare. Eu stau cu spatele la soare si cu fata catre ea.

S-a oprit intentionat, probabil neplanuit. Eu nu stiu de ce m-am uitat pe geam.

O vad ca are ochii inchisi, sta sa se incalzeasca la soare. Ochii mei zambesc.

O stiu de 20 de ani. Ea probabil nu-si aminteste de mine.

E profa de psiho din liceu. Cand am cunoscut-o, avea varsta mea de acum.

Era calma. Acum sunt si eu.

Mi-a ramas o singura chestie de la ea: “cei care isi stabilesc clar obiectivele sunt cei care reusesc in viata”.

Nu mi-a placut sa aud asta, cred ca m-am si necajit o vreme. Nici acum nu imi place sa aud asta, pare mult prea calculat.

Dar azi s-a intors din drum sa se uita catre soare. Si a venit momentul sa scot calculele ei din mintea mea …